O primeiro é observar cando aparecen os síntomas, (que adoitan ser dor abdominal, hinchazón abdominal, gases e diarrea).

Se se identifican despois do almorzo con leite, (probablemente á lactosa), ou despois da froita ou verdura en exceso (fructosa) ou coas chucherías ou alimentos preparados, (sorbitol).

Cando se sospeita un grupo de alimentos concreto, realízase un test de hidróxeno expirado, que consiste en tomar un preparado rico naquilo que se sospeita que xera a intolerancia, (por exemplo leite en caso da lactosa), e soprar nun aparello que mide a cantidade de hidróxeno que se expira. Cando está aumentado dise que pode haber intolerancia ao devandito elemento.

Despois hai que probar con que cantidade do alimento aparecen os síntomas, (por exemplo poden aparecer con cinco pezas de froita e verdura ao día pero non con só tres), para determinar que cantidade se pode consumir habitualmente sen ter que retiralo por completo da dieta.

O primeiro é valorar cando sucede o sangrado (inicio, final ou durante toda a defecación) e se sae sangue vermello, ou as feces aparecen tinguidas de negro e con textura moi pegañenta.

En calquera caso, hai que acudir ao pediatra para facer a historia clínica, inspeccionar o ano e comprobar se existen hemorroides ou fisuras, que é o máis habitual. As fisuras son pequenas feridas que se producen por estreñimiento.

Convén revisar a dieta do neno/a, asegurarse de que inxere verduras en cada comida principal, froitas regularmente, que bebe suficiente auga e que defeca cada día.

Se a dieta e o hábito son correctos e o sangrado persiste, débese acudir de novo ao pediatra.

O neno/a debe ser ensinado con agarimo e aproveitando os momentos nos que estea acougado. É unha tarefa que debe iniciarse desde etapas temperás da vida, cando se inician as perrenchas (dous-tres anos de idade) adecuando a forma de intervención á idade do neno/a.

A rebeldía máis estruturada, xa non como unha simple perrencha, maniféstase máis adiante, aos 6 anos do neno/a ou un pouco antes. Se é moi marcado e sucede en todos os ámbitos da vida do neno/a (escolar e familiar fundamentalmente), convén descartar problemas que teñan que ver co neurodesarrollo. Pero como norma xeral, sempre é importante ofrecerlle ao neno/a moita seguridade e rutinas seguras e aproveitar os momentos de calma para comunicarse.

Débense evitar as horas de máxima radiación solar, exposición en tempos curtos, e en ocasións co corpo cuberto. Se ten un brote de dermatite atópica a zona debe ser protexida.

A nivel de protección, poñer un factor de protección alto (50 ou máis) e recambiarlo polo menos cada dúas horas ou cada vez que se bañe.

O bronceado non é un obxectivo de saúde. Finalmente tras un día na praia ou ao aire libre exposto ao sol, a pel debe ser hidratada adecuadamente.

O mellor é que, canto antes poida, utilice calzado aberto. Existen uns pos que se poden aplicar ao calzado para mantelo seco, e pódense usar desde os 3 anos, tanto por fóra como por dentro do calcetín.

Por casa que utilice chanclas abertas desta maneira evitará os fungos nos pés.
O desodorizante simplemente tapa o cheiro, e isto non será necesario se se mantén o pé seco.

Tamén é recomendable o cambio frecuente de calcetíns e uso único de zapatillas de deporte cando teña que facer deporte, o resto do tempo deberíase poñer un zapato que transpire.

Moitas veces algunhas letras tardan en pronunciarse correctamente, tipicamente consoantes como a “r” ou combinacións de consoantes (“dr”, etc…). De todos os xeitos, se aos 4 anos non se resolviu é recomendable comentalo co pediatra para que valore a necesidade de derivarlle a un logopeda.

A enuresis diurna en principio debe ser estudada, nas secundarias (aquelas que se producen en pacientes que previamente non as tiñan), deben descartarse fundamentalmente causas psicolóxicas (estrés, ansiedade, celotipias) sen por iso excluir algún outro tipo de causa.

Doutra banda, nas primarias (nenos/as que non chegan a alcanzar nunca o control) , hai que descartar algún defecto orgánico e revisar os antecedentes familiares de casos similares. En todos os casos as enuresis diúrnas deben ser estudadas polo pediatra.

Para adestrar ou reforzar o control vesical en nenos/as que ocasionalmente mollan a roupa interior, pode ensinarlle que ao ir ao baño, interrompa a micción e conte ata 5 antes de seguir ouriñando. Isto pódese facer un par de veces en cada micción.

A primeira revisión no odontólogo debería ser antes dos 6 anos, (mesmo antes se se observa algunha anomalía).

En canto á visión, ao longo dos primeiros 3-4 anos de vida é o pediatra en ausencia de signos de alarma quen revisa ao neno e descarta a presenza de problemas.

A maioría dos profesionais recomendan, aínda que non hai consenso absoluto, que á idade dos 4 anos, aínda sen signos de risco, sexan valorados por un oftalmólogo.

Posteriormente a partir dos 6 anos, recoméndase avaliación anual ou bianual no optometrista que se detecta alteracións, estas deben ser avaliadas polo oftalmólogo.

É importante distinguir o tipo de enuresis nocturna, a máis común é a enuresis nocturna monosintomática primaria, é dicir, prodúcese só de noite, non se asocia a ningún outro síntoma, e o neno/a non tivo noites secas de forma regular previamente.

Nestes casos, nos que adoita haber antecedentes familiares, cando se prolongan por encima dos 6 anos e valorando o interese do neno/a e os seus pais en intervir, pódese considerar o uso de dispositivos de alarma ou hormona antidiurética.

É importante lembrar que isto se resolverá espontaneamente ao longo do tempo. Todas aquelas enuresis nocturnas que non encaixen nesta definición deben ser consultadas.

Aos 6 anos é a idade na que adoitan caer os primeiros incisivos da dentición caduca, a partir de aí van perdendo os 8 aos poucos e van saíndo os definitivos ao mesmo tempo. Os programas de saúde bucodental establecen diferentes revisións en cada Comunidade Autónoma, consulta co pediatra as características do programa da comunidade, e lembra que polo menos unha visita ao ano a partir dos 4 anos é recomendable.

A esta idade trátase de buscar xogos que o motiven, ás veces non é problema de concentración senón de interese.

É recomendable usar o xogo e as rutinas diarias para practicar, cando se ensinan os coñecementos que xorden na vida diaria pódense asimilar mellor.

Por exemplo pódense ordenar uns caixóns numerándoos con letras en orde e practicar esa orde mentres se recollen os xoguetes co neno/a. Tamén existen libros nos que cada páxina practica unha letra, e tamén se pode xogar a buscar as letras no libro para que vaia asimilando a orde.